Sunnudagsmorgun...

Fyrst spakmæli 30. nóvember:

Sérhvert óséð kærleiksverk verður

endurgoldið opinberlega á himnum.

 

Ég hef verið að hugsa undanfarið sem aldrei firr. Þetta er svona eins og að vakna af dvala.

Einu sinni var ég alveg á fullu, fyrst skrifaði ég sögur, samdi líka vísur og síðan nokkur leikrit sem voru sett upp austur á fjörðum, bæði með Leikfélagi Reyðarfjarðar og síðan með krökkum í níunda bekk Grunnskólans þar. Síðar var eitt leikrita minna sett upp hjá Leikfélagi Hornafjarðar og ekki alls fyrir löngu í Grunnskóla í Borgarfirðinum syðri. Þegar ég flutti hingað norður varð lífsbaráttan hörð og ég og maðurinn minn börðumst áfram það var á árunum 1991 - 2000. Engin tími fyrir neitt nema fyrir baráttuna um brauðið, hér þekktum við nánast engan og urðum virkilega að berjast.

Þá var ekki mikið um vinnu fyrir útlendinga hér á svæðinu en við þraukuðum. Hann var inn og út úr vinnu, þau ár fóru fyrirtæki líka á hausinn, hvert á fætur örðu, voru endurreist en fóru gjarnan á hausinn aftur, kannski þraukuðum við bara vegna þess að ég var í vinnu. En þetta var erfitt.

Við reyndum líka að vera í heimalandi hans eitt sumar en þar voru launin svo lág að við lifðum betur hér á mínum launum. Og auðvitað kaus ég að vera sem næst dætrum mínum frekar en að flytja burt.

Hann er nú loksins búin að vera samfellt í sömu vinnunni í nokkur ár og okkur fór að líða eins og venjulegu fólki, gátum keypt íbúð og síðar bíl, allt á lánum auðvitað en það tókst í rólegheitunum.

Nú er bíllinn orðin 7.ára og við eignuðumst hann eftir allt og við bægslumst áfram með íbúðina.

Þá gerist það 22.10.2008 að ég missi vinnuna. Bankarnir voru teknir yfir og ég fékk ekki vinnu hjá Nýja bankanum, þrátt fyrir að hafa unnið í raun fyrir hann í tvær vikur. Ég var búin að vera óslitið á vinnumarkaðnum síðan 1971 og aldrei hafði ég upplifað það að vera sagt upp. Það var þungur biti að kyngja ....eftir 27.ár hjá sama fyrirtæki.

Þarna einhvertíma í millitíðinni um 1997, dreif ég mig á myndlistarnámskeið, mig hafði alltaf langað en aldrei þorað, þar sem ég hélt að allir hinir væru svo mikið betri. Ég var heppin að fara á námskeið hjá góðum kennara sem sagði mér að ég væri efnileg. Síðar skráði ég mig í myndlistarskóla Arnar Inga og var þar í þrjá vetur og endaði þann skóla með myndlistarsýningu og ljóðabók.

Eftir það hef ég farið reglulega á námskeið, bæði í Myndlistarskólanum á Akureyri og til Arnar Inga. Alltaf jafn gaman. Ég hef líka sýnt verkin mín nokkuð reglulega.

Ég fann það, eftir atvinnumissinn þegar frá leið og ég var "bara" heima að sköpunarkrafturinn minn gamli fór að herja á mig og ég fór að hugsa um það hvað ég gæti gert í framtíðinni. Auðvitað dreif ég mig í að sækja um vinnu og fara í viðtal hjá vinnumiðlun og allt það en ég fann eftir hvatningu frá sálfræðingnum mínum (sem ég leitaði til eftir atvinnumissinn) að e.t.v. gæti ég notað alla mína starfsreynslu og sköpunarkraftinn sem birtist aftur til þess að gera eitthvað sjálf.

Því er ég nú að berjast fyrir með Norðurporti. Og ekki verra að geta í leiðinni hjálpað öðrum til að koma sér á framfæri.

Og ég hef fulla trú á þessu. Það hafa svo margir hringt, þó þeir væru ekki endilega að bóka neitt heldur til þess að láta mig vita að framtakið væri gott.

Þarna undir niðri hefur öll þau ár sem ég var í bankanum kraumað undir viljinn til að skapa eitthvað, ég hef að sjálfsögðu lagt alúð við vinnuna mína, unnið með frábæru fólki, eignast marga vini og allt gekk þetta vel. Ég hef líka verið í sköpunarvinnu í myndlistinni. Mér finnst samt núna, ég vera að vakna upp við það að ég eigi að nota vinnukrafta mína í eitthvað sem ég get gert sjálf frá hjartanu. Ég er bara 56.ára og trúi því að ég eigi margt að gefa og margt að þiggja og geti unnið í mörg ár enn.

Allt mitt samstarfsfólk í gegn um árin sem hefur hringt í mig undanfarna daga, sent mér línu, boðið mér heim, komið til mín fært mér gjafir og falleg kort hafa sannfært mig um að ég hef margt að gefa til annarra.

Ef þetta gengur ekki, get ég þó ekki sagt að ég hafi ekki reynt.

Þennan heljarlanga pistil langar mig til að enda á ljóði úr ljóðabókinni minni. Sem ég gaf út þegar ég útskrifaðist úr myndlistarskóla Arnar Inga og heitir " Það sem ég get og vil".

 

Kvöld í Albufeira.

 

 

Í hlýju kvöldinu

kastar tunglið daufu

skyni sínu yfir þorpið.

 

 

Húsin svo hvít

halla sér til mín

og segja "Sjáðu mig".

 

 

Gatan á enda

og merlandi hafið

í augsýn.

 

 

Skólaus í sandinum

- stend ég

og faðma heiminn.  

                             Margrét Traustadóttir

Myndin sem fylgdi þessu ljóði er einmitt hér til hliðar á forsíðunni minni og heitir götumynd eða þorpið.

Hér nokkru neðar á síðunni, sjáið þið skrif mín um Norðurport.

Eftir þennan langa sunnudagspistil. Njótið dagsins

Athugasemdir

[Vilborg Traustadóttir, 30.11.2008 kl. 11:45]

Knús og kvitt frá dyggum lesanda!

[Stella (IP-tala skráð) 30.11.2008 kl. 14:17]

Dáist að jákvæðni þinni og dugnaði

Knús..