Til umhugsunar .....

Sem betur fer á ég vini og hugsandi fólk sem er í sambandi við mig frá gamla vinnustaðnum mínum. Mín nánasta firrum samstarfskona lenti í þeim kringumstæðum, í síðust viku, að maðurinn hennar veiktist mjög skyndilega. Ég frétti af því frá annarri firrum samstarfskonu minni sem lét mig vita af þessu í gærkvöldi. Þökk sé henni  fyrir það.

Þetta er enn einn þátturinn í því að vera sagt upp vinnu - Um leið og maður er farin,  þá er ekki eins og maður gleymi því að þar inni er fólk/manneskjur sem manni var og ER annt um.  Það verður samt ekki lengur aðlaðandi að skreppa í mat eða kaffi og ekki lengur í boði að taka þátt í uppákomum, sem þó þeir sem eru "löggildir eftirlaunaþegar" fá að gera og er boðið til. T.d. þorrablót/jólaskemmtanir/hlaðborð....... Maður er ekki lengur í  þessum hópi, og allt í lagi með það -eða ? Mér finnst þetta vera mismunun ! Auðvitað hefði verið skemmtilegra að lenda í þeim hópi.

En ég er bara peð sem ekki er með í leiknum lengur ! Samt hugsa ég oft til þessa fólks sem ég vann með og ég horfi á auglýsingar sem sína mér brosandi (auðvitað á maður að þakka hvert bros en....)andlit Landsbankafólks sem ennþá heldur vinnunni sinni (sem betur fer). Ég verð að segja að mér finnst auglýsingarnar frekar ósmekklegar hjá Landsbankanum, þegar horft er til þess, hversu margir hafa misst vinnuna sína í bönkum og öðrum fyrirtækjum undanfarið. Virka allavega neikvætt á mig og þá sem næst mér standa. 

Það var sagt við mig um daginn - "Rosalega eru allir eitthvað glaðir með áhugamálin sín þarna í L.bankanum, halda þeir að þetta sé eitthvað sem við viljum sjá eða þurfi að auglýsa sérstaklega "? "Væri ekki betra að kynna einhverjar jákvæðar nýjungar í bankanum, eitthvað sem hjálpaði manni í þessum þrengingum,  hitt kemur manni bara ekkert við, það er eins og verið sé að reyna að breiða yfir það sem liðið er - Skil þetta alls ekki. " Hjá mér varð fátt um svör enda ekki þarna í vinnu lengur.

Ég er samt alltaf í því ósjálfrátt að verja mína firrverandi vinnufélaga og taka upp hanskann fyrir þá. Enda er ekki við fólkið á gólfinu að sakast um hvernig fór.

En bankastarfsfólk á þó all mína samúð eftir að hafa upplifað sjálf skelfilegu dagana í vinnunni eftir bankahrunið. Vonandi þarf engin að upplifa slíkt og þvílíkt aftur !

Ef ekki væri fyrir manneskjur sem hugsa ennþá til manns nokkrum mánuðum eftir að maður hverfur á brott, væri maður algjörlega slitin úr tengslum við þá sem maður deildi annars áður mestum tíma sínum með ! (ætti þó ekki að kvarta mikið, margir sem halda sambandi við mig ..takk).

Eftir situr það að manni er ekki sama um það, hvað hendir þá sem unnu næst manni í áraraðir.

Knús og kossar til viðkomandi og vonandi fer allt vel. Hef hugsað mikið til þín ljúfan mín síðan ég frétti af þessu og óska þess eins að allt verði í lagi

Munum að hugsa hvort til annars og um það að þó einn maður hverfi af vinnustað er hann ekki þar með sagt búin að gleyma öllum þeim sem þar voru og eru inni og öfugt sjálfsagt en mér finnst gott ef einhver lætur svo lítið að láta vita ef eitthvað bjátar á.

Ég kem þó sjálf nokkuð reglulega á gamla vinnustaðinn minn  

Spakmæli í lokin bloggvinir mínir.

Kærleikurinn er mesta þörf mannsins

og jafnframt það besta sem honum er veitt.

Megi dagurinn vera ykkur góður !

Þið fyrirgefið - ég þurfti bara aðeins að gusa úr mér, varð svo leið þegar ég var að hugsa til þeirra frétta sem mér voru sagðar í gær.

 

 

Athugasemdir

[Vilborg Traustadóttir, 20.4.2009 kl. 13:43]

Já það er margt sem breytist við atvinnumissi. Það er ekkert einfalt að labba bara út og "gleyma" öllum sem hafa verið nánir manni í mörg ár í vinnu á hverjum degi.

Kærleikurinn er sannarlega afl sem vert er að rækta og virkja. Takk fyrir þetta innlegg.